Onze maatschappij bewondert druk zijn. Als je druk bent lijk je waardevol, succesvol en belangrijk. Maar is dat ook echt zo? Wat voor waarde kan je leveren als je maar doorgaat, zonder te stoppen en te reflecteren. Je aandacht mega versnipperd is tussen alle 1001 dingen die je moet doen.
Toen ik begon bij m'n eerste fulltime baan, zat ik midden in de ratrace. Ik werkte 5 dagen in de week, was 's avonds moe en had weinig energie om te sporten of leuke dingen te doen. Ik leefde naar het weekend, omdat ik het idee had dat m'n leven pas in begon. Ik propte me weekend helemaal vol, want dat is wat de meeste mensen deden.
Ik merkte wel dat ik meer rust wilde, maar ik had geen idee hoe ik dat voor elkaar moest krijgen. Ik had namelijk gewoon fucking veel te doen. Het leven en de bijhorende drukte overkwam mij. Ik had ook niet het gevoel dat ik een andere keuze had dan gewoon maar doorgaan.
Herken je dat je druk bent met alle dingen die je wilt doen en wilt bereiken, maar toch het gevoel het dat er iets mist? Heb je het idee dat je vastzit en stress ervaart? Denk je wel eens: 'Is dit het nou?' Ik had dat ook en dit waren de 6 fouten die ik maakte waarom ik me zo voelde.
1. Ik leidde mijn leven volgens de norm. Ik werkte fulltime, omdat bijna iedereen dat doet en ik dus ook. Naar mijn idee hoorde dat bij een succesvol leven. Ik ben nogal ambitieus, dus dan is het toch 'normaal' om fulltime te werken. Ik dacht er niet eens over na of dat wel iets was wat écht bij mij paste, ik werkte gewoon fulltime, omdat ik niet dacht dat ik een andere keuze had.
2. Ik leefde reactief i.p.v. proactief. Ik maakte geen keuzes vanuit mijn diepste verlangen, ik reageerde gewoon op alles wat er op me af kwam. En dat is nogal wat in de overweldigende ratrace waarin we leven. Zoals Alex Pang uitlegt in zijn boek 'Rust in Uitvoering' is het namelijk niet zo dat je rust krijgt als je al je to-do's af hebt of als je al je afspraken voorbij zijn. Er komen altijd weer nieuwe to-do's en er is altijd iets of iemand dat om je aandacht vraagt. Het is belangrijk om proactief te zijn en keuzes te maken. Dit wil ik wel en dit wil ik niet en daar je week op in te richten.
3. Ik gaf me grenzen niet aan. Eerlijk gezegd wist ik niet eens echt wat mijn grenzen waren. Daardoor liet ik mensen continu over mijn grenzen gaan en dacht ik dat die druk en stress die ik ervoer wanneer mensen over mijn grenzen gingen, gewoon onderdeel was van het (werk)leven. Dat dat er nu eenmaal bij hoorde.
Als je ergens voor kiest en er 'ja' tegen zegt, zeg je automatisch 'nee' tegen iets anders. Ik zei te vaak 'ja' tegen dingen waar ik stress van kreeg en überhaupt te vaak 'ja' waardoor ik 'nee' zei tegen een ontspannen en gelukkig leven. Ik was vaak moe en gestresst en werd vaak ziek. Ik legde de verantwoordelijkheid bij een ander. Ik verwachtte van anderen dat ze wisten dat ik het niet aan kon, dat ze wisten dat ze over mijn grens heen gingen, terwijl ik ze niet aangaf.
4. Ik dacht dat hard werk gelijk stond aan succesvol en gelukkig zijn. Ik ben opgegroeid met het idee en dit is gestimuleerd vanuit de maatschappij dat hoe harder je werkt hoe beter. Dat als je niet hard genoeg werkt, je lui bent en niet succesvol kan worden of zijn.
Nu geloof ik dat succesvol zijn betekent dat je leeft volgens je eigen waarden. Dingen doet die JIJ belangrijk vind en niet meegaat met de kudde, maar dat je dichtbij jezelf kunt blijven.
5. Ik nam stress voor lief en dacht dat het bij het leven hoorde (en nam daardoor mezelf een stuk minder lief). Ik had continu een opgejaagd gevoel, ik voelde letterlijk druk op mijn borst als ik heel veel te doen had. Druk zijn betekende succesvol zijn, waardevol en belangrijk zijn. Daar hoorde stress nu eenmaal bij, dacht ik.
Tot ik klaar was met altijd maar die stress voelen en besloot mijn omstandigheden te veranderen. Ik hoefde niet meer zoveel ballen in de lucht te houden van mezelf. Ik stopte met fulltime werken, hou tegenwoordig mijn weekenden grotendeels vrij, waardoor ik een veel rustiger, ontspannen en fijn leven leidt.
6. Ik maakte m’n werk te belangrijk ten opzichte van mn leven. Bronnie Ware die jarenlang in een hospice werkte schreef een boek over de 5 dingen waar mensen het meeste spijt van hadden op hun sterfbed. Hetgeen waar mensen het meeste spijt van hebben is dat ze hadden gewild dat ze trouw gebleven waren aan zichzelf in plaats van te doen wat anderen van hen verwachtten. Op nummer 2. stond 'Had ik maar niet zo hard gewerkt, dan had ik meer tijd voor mijn familie en geliefden.' Dat was voor mij echt een eye-opener om werk minder te belangrijk te maken in het leven, want ook al lijkt werk nu soms zó belangrijk, is te hard werken heel waarschijnlijk iets waar ik later spijt van krijg.
Verlang jij ernaar om eindelijk je passie te vinden en te volgen? Omdat je weet dat er meer in je zit en voelt dat je meer voldoening uit je werk en je leven kan halen?
Misschien is de online cursus ‘Van Baan naar voor Jezelf Beginnen’ iets voor jou. Deze is speciaal voor HSP’ers die willen ontdekken wat hun passie is en hoe je daarmee voor jezelf kunt starten, zodat je eindelijk kunt stoppen met die passieloze, uitputtende 9-5 baan in loondienst.